znaczenia

tak naprawdę nie wiem skąd się we mnie to wzięło
dokładnie nie pamiętam momentu
zdaje się się, że były to czasu liceum, wtedy otworzyłem oczy na wiele rzeczy
nie na zasadzie bezmyślnego patrzenia w niebo i szukania sensu istnienia, czy zachłystywania się wszystkim, co do tej pory było nieznane
w liceum po raz pierwszy naprawdę świadomie zacząłem układać tożsamość i określać to  jaki jestem
od tego czasu zacząłem budowanie kolażu z tego wszystkiego co mnie określa
właśnie w tym czasie zdarzył mi się zapach
chwilę po nim zdarzyła się moda
chwilę przed nimi pojawiła się na nowo literatura, nieśmiało poezja, architektura i malarstwo
zapach stał się najbardziej dostępny
pozbawiony algorytmu poznania, pełen heurystyk, podobnie moda
oswajanie się z nimi nie wymagało ode mnie metodologii i i twardych fundamentów budowania kolejnych kroków
nie bawiłem się w trendy, nie dzieliłem tego, co poznaję na światy modne mało modne, tylko na te które czuję i te które są mi obce
marzyłem zapachy
marzyłem kolory, sylwetki, desenie
uciekałem i dawałem sobie prawo głosu
czytanie, oglądanie było dla mnie zawsze bardzo receptywne
pisanie się pojawiało i znikało
szukałem ekspresji i sposobu dookreślenia siebie
nauczyłem się, że nuty składające się na zapachy, a faktury na sylwetki pozwalają nie tyle mnie tworzyć  co czasem nazwać to, czego nie potrafię zwerbalizować
poza tym od zawsze lubiłem tęsknic
nie potrafię określić za kim i za czym
to jest uczucie, czy stan wpisany w mój kod genetyczny
niczym nie tęskni mi się tak dobrze jak zapachem i barwą
z tym jest jak z byciem pomiędzy, jeszcze tu, ale jakby bardziej gdzieś tam
nie ma w tym udawania, ani czegoś co zahacza o sztuczność
perfumy są materią i nie są jednocześnie
ich nie można dotknąć, są w trzech wymiaru jednocześnie
dają się oswoić, lub nie
te dobre nie znoszą stanu constant
osadzone w tożsamości tych, którzy powołali je do życia
uzupełniają niemoc przekazu tego, co materialne
każda z barw, każdy z deseni i kroi zostawia niewypełnione miejsce
owszem to my dajemy wszystkiemu, co mamy na sobie charakter
jednak, nie stapiamy się z niczym tak mocno, jak z zapachem, który nosimy
to on miesza się z ph skóry, dotyka naszego ciała i włosów w bardzo intymny sposób
prowadzi pełną niedomówień grę 
nigdy nie dają się poznać w pełni, a każde kolejne spotkanie rodzi nowe skojarzenia
najważniejsze, aby do nas mówiły i były bliskie temu, co dla nas jest wyjątkowe
nawet wtedy, gdy nie potrafimy tego jasno określić
a może szczególnie wtedy

Fascynacja

wiele razy wyobrażałem sobie, jak zmierzam się z napisaniem o naszym pierwszym spotkaniu

bardzo dziwne uczucie, to tak jak gonienie marzenia

kiedy udaje się je zrealizować pojawia się satysfakcja, ale i rodzaj pustki

nic nie przychodzi mi do głowy, a słowa wydają się uciekać 

wiem, że był to listopad

piątek, późne popołudnie

zdaje się, że 2005 rok

trzeci już chyba rok studiów, nie pamiętam jakie miałem zajęcia, często piątki były wolne, ale wtedy z czegoś wracałem

idąc na dworzec autobusowy wstąpiłem do kościoła Kapucynów

lubię jego zapach: pasty do kamiennych podłóg, środka do czyszczenia drewna, kadzideł, zmiętych myśli, szeptanych fraz modlitw

lubię jego wysokie, wąskie okna, drewniane skrzypiące ławy

często do niego wstępowałem,klękałem w jednych ostatnich rzędów po lewej stronie od głównego wejścia i próbując się modlić myślałem o tym wszystkim czego nie wiem, co chcę, a czego nigdy nie doświadczę

jest taki utwór myslovitz z płyty "skalary. mieczyki. neonki" nazywa się czerwony notes, błękitny prochowiec

w nim pada jedna fraza - tamta dziewczyna, która w kościele siedziała w ławce

w irracjonalny sposób zawsze myślę o tym kościele, kiedy tylko słyszę ten tekst

ale wracając do tematu

wyszedłem z kościoła. głodny. nie fizjologicznie. nie smakiem

głodny myślami, powonieniem, wzrokiem, wyobraźnią

wtedy już nie było perfumerii w domach centrum, udałem się do Marrionaud - już nie ma  tjej perfumerii, podobnie, jak wielu miejsc, które karmiły moją szczeniacką wyobraźnię

nie pamiętam, czy to ja go zaczepiłem, czy zostaliśmy sobie przedstawieni

wiem, że jak tylko go poczułem na skórze, to wszystko inne przestało istnieć

głód się wzmógł

minęły pierwsze euforyczne, bardzo złudne chwile fascynacji, a ja czułem, że mam go niedostatecznie dużo, za mało o nim wiem, nie czuję tak jakbym chciał, jest jakby mój, ale gdzieś daleko, stanowczo zbyt daleko
temu wszystkiemu towarzyszyło irracjonalne poczucie nie tyle szczęścia wymieszanego z podnieceniem, co poczucia, że on jest tym czego tak długo szukałem

że poznaję go świadomie

a on nieskrępowanie obnaża moją tożsamości, przełamuje sztywną barierę intymności

nazywa to wszystko, o czym myślę, a ja gubię się w nim. nie stawiam oporu, poddaję jego kolejnym brzmieniom

takie było nasze pierwsze spotkanie

szedłem przez stare miasto, oświetlone miękkim światłem latarni, a dookoła mnie był Dior Homme

zacząłem szukać o nim informacji

znałem męskie kolekcje Diora - nienawidziłem ich za przesadnie szczupły obraz mężczyzny, uwielbiałem detale i charyzmę płaszczy, marynarek, białych koszul

to było zderzenia dandysa i obrazu no właśnie, kogo....

trudno mi to zdefiniować  było w tym coś z rurek , jakie nosili punkowcy, z ich buntu i sprzeciwu, było coś z obrazu heroinowych ikon i postaci, coś z obrazu rockowych gwiazd takich jak Stonesi, jak Cobain, ale też odniesienia do bohemy, do więźniów czasów, które odeszły

tylko to było czyste, nienaganne, nie było w tym niepokoju i szukania na oślep

a zapach  - Slimane określił go jednym słowem - nonszalancki

on wypełniał przestrzeń, tych wszystkich idealnie skrojonych sylwetek

dzięki niemu stawały się bardziej niepokorne, obecne swoją nieobecnością, liryczne, przestawały być płaskie

Towarzysząca zapachowi kampania zdjęciowa  to jedna z najbardziej spójnych kampanii i jeden z najbardziej prawdziwych projektów marki Dior
to nie jest prosty obraz melancholii, to nie jest ani sentymentalizm, w tym jest tęsknota, trudna do określenia i zdefiniowania

Slimane dał temu zapachowi duszę

najczyściej pachnie noszony do białych koszul i ciemnych marynarek
kocha ascezę, mucha jest dla niego fanaberią, którą toleruje, ale nie zawsze

oddycha całym sobą, kiedy rozpinamy koszulę i patrzymy na świat późnym wieczorem stojąc w uchylonym oknie

kiedy tęsknimy wydaje się pachnieć mocniej

kocha czerń i biel

nie ucieka od fioletu

wszak oparty jest na nucie irysa skontrastowanego z kakao

świetnie czuje się w blasku kryształowych żyrandoli, czystej białej pościeli i pokojach o wysokich sufitach
z podobną mocą kocha przestrzeń przykrytych całunem nocy parków